Güney Güneyan

Çıkar isen aklımdan eğer, yeniden atacak kalbim olur da yolun düşer ya, geçer isen de aklına getir ve saksıdaki çiçeklerini

Can kırıkları toplanıp birer şiir oluyorlar acının tahammülü yok ve kanı kaynıyor tıpkı, dikiş atılmamış yaralar gibi dokunma, canımda hâlen

Gülse de yüzün, nemleniyor bakışların kıçı kırık bir iskeleye yanaşıyoruz, kaşlarımız çatık gözlerin Haliç’in kıyısından manzaralı bir çatı katı hüzne

Bir sabah uyandım, baktım, yoktun yine uyuyorum, uyanıyorum, yoksun ama hayat, madem dönüşün yoksa tutup alsam onu, boş kalan yanıma

Korkardım uzaklardan, oysa sen Bağdat’mışsın Bağdat neresi, ben kimim, al yüzümdeki kinayeyi bağlar, bahçelerdi içim; dallarımda baharlardın sen kimsin, ben

Rüzgâr olur saçlarını dağıtırım yaz günü ne rüzgarı deme bana sakın eser dururum, sen dur durduğun yerde gerekir ise camını

Yemyeşil bir ağaca sırtımı yasladım dere tepe geride kalmış ve üzümler ile ara açık aklım ezelden beri onu ezen o

Yürüyen merdivenler durup, bekler oldu ardımdan birkaç çift ayak sesi sesin sesleniyordu tanışabilmenin gerçekliği ile bana uzanıyordu bakışları şapkanın yarısından

Dahiyane bir fikir, gökyüzünün maviliği sahiplenişi bir defa içe girdi mi bu fikir, zehir olsa da içilebilir beklenir; tası, tarağı