Korkardım uzaklardan, oysa sen Bağdat’mışsın Bağdat neresi, ben kimim, al yüzümdeki kinayeyi bağlar, bahçelerdi içim; dallarımda baharlardın sen kimsin, ben
Sessizlikte daha bir üzüyor yalnızlıklar tüm sesler kayıp, zihnim bir tek seninkini kayırıyor saklandığımız tüm kalabalıklarda bir başınalık farkında olmadan
Mutsuzluk uyuşturuyor, dudaklarımda çizgiler yere sağlam basıyor bir yanım, bir yanım sendeler düşecek gibi değilim, yürüyemem de diyemem kirpiklerime güneşi
Yürüyen merdivenler durup, bekler oldu ardımdan birkaç çift ayak sesi sesin sesleniyordu tanışabilmenin gerçekliği ile bana uzanıyordu bakışları şapkanın yarısından