İnsandık biz bir zamanlar. Tutunuyorduk birbirimize. Milyarlarca gezegen içinden Dünya bize verilmişti. Burada barınan canlı türleri arasından sadece insanoğluna verilmişti
Yeryüzünden başladım bugün düşünmeye Vakti gelmişti bir güzellik bulmanın Ay’a kadar yükselmek lazımsa bile Sağ tarafta başladı sarılı beyazlı güzellikler
Sokaktaki kediler, çakıl taşlarına sıvanan yalnızlığıma tanık oluyor. Kelimelerim tükeniyor, onlar tükendikçe ben de tükeniyorum. Yok sayılmaya o kadar alışıyorum
Sayılı günlerinin dolmasını bekleyen bir idam mahkûmu gibi bekliyorum. Gerçekleşmemiş olan bir ayrılığın gününü beklemek bu, körü körüne. Bekleme salonunda
Varoluşun ilk anından itibaren, yaşamın zeminini oluşturan olaylara baktığımızda her birinin, kendi içindeki anlamsızlıklar bütünü olduğunu görüyor ve bir bütünün
